Mehmet Doğramacı’nın bu güzel paylaşımını sabırla sonuna kadar okumanızı öneririm dostlar.
Mutluluk, iddiasızlıktır.
Bütün mutsuzluklar varlık iddiası ile başlar.
Dikkat ettiniz mi, cahil ve avam dediklerimiz mutludur.
Kolay ve ucuz şeylerle mutlu olurlar.
Bilenler, fark edenler, düşünenlerse mutsuz.
Mutsuzluklarına anlam giydiren bu kesim,
hakikatin sancılı olduğu, bilmenin sıkıntı verdiği
‘savlarıyla' kendini savunur.
Acaba öyle midir?
Sıkıntı veren, bilmek değildir.
Sıkıntı veren, acı gerçeği fark etmek de değildir.
Sıkıntı veren, biliyor, fark ediyor, görüyor olmakla birlikte, kendini herkesten ayrı, sıradanlıktan uzak, özel bir yere konumlandırma tavrıdır.
Kim dedi sana kendini bütünden ayır?
Kendini bütünden ayırmalı ki ağırlığını hissetsin ve hissettirsin!
Sıradan olmayı yediremez bilenler, fark edenler!
Sıradan insan muamelesi görürlerse farkları fark edilmeyecek midir?
Yoksa bu onların hüsnü kuruntusu mudur?
Senin farkın mı?
Öleceksin ya!
Herkes gibi!
Ne farkı?!
Düşünmek, sorgulamak yalnızlık ve mutsuzluk getirir, sancı verir, diyorlar…
Ben de acaba, diyorum.
Sorgulamak yalnızlık mı getirir, yoksa sen kendi kendini sorgulamıyor bunlar diye burun kıvırarak insanlardan uzaklığa mı mahkum edersin?
Sorgulamak neden mutsuz etsin?
Öğrenmek, keyif değil mi?
Bilmek, yeni donanım elde ederek güçlenmek değil mi?
Fark etmek, ufuk ve bakış olarak zenginleşmek değil mi?
Neden düşünmek ve sorgulamak mutsuz etin?
Mutsuz eden başka bir şey olmasın sakın?
Görmek istemediğin bişey?!
İnsanı mutsuz eden, kendini özel hissetme ve farklı konumlandırma arzusudur.
Bunun temelinde de Tek-Bir-Bütün olanı sindirememe, hazmedememe yatar.
Seçilmişlik peşinde koşmanın, seçkin kabul ettiğine yamanarak tutunmanın, özel kabul ettiği gruplara bağlanmanın ardında hep bu vardır.
Mutsuz musun?
Çözüm?
Çok basit, başını ellerinin arasına al ve düşün:
'Kendini hangi arzu, beklenti, istek ve konumlandırma ile bütünden ayrı görmek istedin?'
Bu sorunun cevabı mutsuzluğunun sebebidir, garanti veririm cevabı bulduğunda mutsuzluktan kurtulacaksın!
Öyle çok sorgulamış ki her şeyin boş olduğunu fark etmiş.
Bunu fark edince de hayatın anlamı kalmamış, tabiatıyla boşluğa düşmüş!
Düşünmek, sorgulamak, araştırmak, hakikati merak etmek ve öğretilenlerden şüphe etmek hiçbir zaman insanı mutsuz etmez.
Bilgi, kuvvettir.
Fark etmek, huzurdur.
Görmek, sevinçtir.
İnsanı mutsuz eden, bağımsız varlık iddiasıyla kendini herkes gibi görmek istemeyişidir vesselam.
(Bu muhteşem yazı ve farkındalık için Sn. Mehmet Doğramacı'ya teşekkürlerimizi sunuyoruz.)