Bir yerden başlamak gerekiyorsa eğer, tam da kalbimizle zihnimizin bir arada olduğu kendi bedenimizden başlamalıyız.
Onu ve içinde barındırdıklarını anlayamamanın verdiği boşlukla öyle bir kurgu dünyasına atılıyoruz ki, hemen hepimiz çaresiz, kaybolmuş ve korkuyla kaplanmış hallerdeyiz.
Bu nedenle de mevcut korkuyu bertaraf edecek her türlü kurguya bir kurtarıcı gibi sarılıyoruz.
Neyin ne olduğunu gerçek anlamda deneyimleme şansımızın olmadığı birçok meselede, fevkalade etkili şekilde 'tamamlayıcı kimliğine sahip' nelere akıllarımızı, kalplerimizi ve hayatlarımızı teslim ediyoruz.
Gerçek şu ki 'bizler hiçbir şeyi bilmiyoruz'.
Belki de mevcut en önemli sorunumuz bu biz insanların:
"Bilmiyoruz..."
Bilmek üzerine kurgulanan bir 'korku giderici' ya da 'duygusal ağrı kesicilerle' yaşamaya öyle alıştırılmışız ki, hemen her detayda güven ve huzur vaat eden kurgularda kendimize bir yer kapmanın telaşı ve arzusu içinde yaşıyoruz.
Ve daha ne olduğunu anlayamadan ölüp gidiyoruz...
İnsanın öncelikli meselesi kendisi, kendi varlığını anlaması, kendine, özüne dönmesidir.
Kendisini bilmeyen bir kişi ne ilahi bir makamı hakkıyla bilebilir, ne de içinde yaşadığı dünyadaki diğer canlılara karşı sevgi dolu, nezaketli ve/ya anlayışlı olabilir.
Yüzleşmek cesareti ve sabrı olmayanların çoğunluğu oluşturduğu bir dünyada, hakikatin yan sanayi ürünleriyle insanlara güven vaat edip onların üzerinden geçinen işportacıların hakimiyetini şaşmamak lazım.
Kendimize dönmek, kim olduğumuzu anlamak ve varlığımızın temel dokularına kendi ruhumuzla dokunmak çok önemli...
Bütün bunları yapabilmek için ise öncelikli şart bize bugüne dek anlatılan tüm yalanlardan temizlenmek ve bütüncül temizlikle yüreğimizi, zihnimizi ve bedenimizi hakikate dönmektir.
Dikkatlerimizin kendimiz dışında her şey ve herkeste olması için var güçleriyle çalışan bir güruh var bu dünyada.
"Bize düşen ise bütün bu olup bitene kızmak ve suçlular aramak yerine kendimize, evimize, kalbimize dönmek ve bu kirli işgale son vermektir."
Sevgi ve saygılarımla, Kaplan