‘Gençlik nereye gidiyor?’ sorusunu sormaktan vazgeçin artık.
Vazgeçin, çünkü onlar temel referanslarının oluştuğu hayatlarının ilk 6 yılını ebeveynleri ve çevrelerindeki diğer yetişkinlerin ayak izlerini, kalp atışlarını ve zihin haritalarını takip ederek geçirdiler.
Gençlik biz onlara hangi temel kodları vermişsek o kodların çizdiği istikametlere doğru gidiyor.
Onlara çocukluklarında yeterince güven ve sevgi vermişsek, daha sağlıklı yollarda ve adreslere gidiyorlar, vermemiş ya da verememişsek ise sağlıksız yollarda sağlıksız hedeflere doğru gidiyorlar. Bu kadar basit...
Durup durup ‘bu gençler nereye gidiyor?’ sorusunu sorarak sadece bilinçdışınızın çok iyi bildiği hatalarınızdan ve sorumluluklarınızdan kaçamazsınız!
Hiç kusura bakmayın...
Siz onlara nasıl yollar inşa etmeyi öğretmişseniz, o yolların üzerinde, onlara kazandırdığınız becerilerle ve kişiliklerle gidilebilecek neresi varsa oraya gidiyorlar.
Her gelen nesil bizden çok daha iyi ve donanımlı geldikleri halde, onları kendi korkularımızla çamura bular gibi kirletiyor, sonra da kendimize benzetmeye çalışıyoruz. Ardından da nereye gittiklerini yargılıyoruz. Bunu yaparken - bağışlayın ama - kendimiz iyi haltlar etmişiz ve harika yollarda harika noktalara ulaşmışız gibi bir imada bulunuyoruz.
Durum öyle değil ve biz de bunu çok iyi biliyoruz.
Gençlik, onlara güvenip özgür bıraktığımızda bizim yüzlerce yıldır gittiğimiz ve batırdığımız onca saçma istikamete gitmeyecekler emin olun. Çünkü gençlik, insanlığa öncülük etmeleri için güncellenmiş ve güçlendirilmiş dokularla geldikleri halde her seferinde ve zorla geriye çekilerek eskilere benzetilmek gibi bencilce ve korkakça bir saldırının altında ‘varlık ve kimlik savaşı’ vermekten bunalmış, küskün ve tükenmiş haldeler.
Çekin ellerinizi çocuklarınızın ve gençlerimizin üzerlerinden. İlla ki onlar için güzel bir şey yapmak istiyorsanız ‘örnek olun’ ve önce kendinizi hizaya çekin. Emin olun onlar bu şekilde daha sağlıklı ve üretken olacaklar...
Sevgi ve saygılarımla, Murat Kaplan