Son dönemlerde öfke ve benzeri olumsuz duyguların olumlu yönde dönüştürülebilmeleriyle ilgili çalışmaların sayısı arttı.
Belli ki toplumda bu konuda beceriler geliştirme ihtiyacı artıyor.
Durum böyle olunca Ch’an düşüncesi temel eğitimlerimiz sırasında Ustamın anlattığı ve benim de sıkça eğitimlerde öğrencilerime/katılımcılara aktardığım bir hikayeyi sizlerle paylaşmak istiyorum.
Ch’an ustalarından Lin Chi bir gün öğrencilerine şöyle demiş:
Gençken küçük bir kayığım vardı ve yalnız başıma göle açılır, saatlerce orada kalırdım. Bir seferinde güzel bir ikindi vakti gözlerim kapalı, kayığımda meditasyon yapıyordum.
Akıntı boyunca boş bir kayık geldi ve benimkine çarptı.
Gözlerim kapalı olduğu için o kusa arada içimden şöyle geçirdim ‘Biri dikkatsizce geldi ve kayığıma çarptı.’
Bu düşünceyle birlikte içimde öfke belirdi ve gözlerimi açıp öfkeyle adama bir şey söyleyecektim ki kayığın boş olduğunu fark ettim.
Öyle olunca öfkemi yönlendirecek önümde birisi kalmadı.
Öyle bir durumda öfkemi kime yönlendirebilirdim ki?
Öyle ya, kayık boştu.
Bu nedenle yapacak hiçbir şey yoktu.
Öfkemi boş bir kayığa kusamazdım.
Öylece kaldım ve gözlerimi kapattım.
Gördüm ki öfke hala oradaydı...
Muhatap bulamadığım için gözlerimi açtım ve öfkeye (yani kontrolsüz tepkime) neden olayı daha sağlıklı şekilde gözden geçirdim.
Ve o günden sonra biri gelip bana hakaret ettiğinde, keyfimi kaçıran bir davranış sergilediğinde gülüyor ve şöyle diyorum:
‘Bu kayık da o günkü gibi boş.’
Sevgi ve saygılarımla, Kaplan